از روی دست‌های پدر بال و پَر گرفت            نـالـیـد و خـنده را ز لبـان پـدر گرفت

احسـاس کرد تیر، پــدر را نشانه کرد            با حنجرش برای امامــش سپر گرفت

آری بـزرگ زاده بـه بـابـاش می‌رود            یک پر، دو پر، نه مثل پدر بیشتر گرفت

شش ماهه بود و بند دل مادرش رباب            از طرز دست و پا زدن او شرر گرفت

وقتی که غنچه‌های زیر گلویش شکوفه کرد            عطری عجیب در همۀ دشت در گرفت

خون گلوش رفت به هفت آسمان و بعد            از حال زار عرش نشینان خبر گرفت

بـابا میـان معرکه حیران شد و سپـس            زیر عبای خویش پسر را به بر گرفت

مادر زبان گرفته و جانسوز می‌سرود:            طفلم قشنگ بود و گـلم را نظر گرفت